KAÇ YAŞINDA OLURSA OLSUN ONLAR BİR BİREY

Sevgili babamın görev değişikliği nedeniyle ,Ankara'dan bizim için tamamen yabancı bir şehir olan İzmir'e taşındığımız zaman ki yalnızlığımız hep nedense aklıma kazılıdır. Tek tanıdık şey bizimle beraber gelen 1967 model saman Anadol arabamızdı.

Ne bir dost, ne bir akraba, ne bir arkadaş ,ne de tanıdık bir komşu.

Annem 30 yaşında gencecik bir hatun, babam 39, ablam 9 , ben 5 ve Anadolumuz 3.

Kış geceleri sıkıldık mı atlar Anadol'umuza , inerdik Kordon'a, salep içmeye.

Ben salepten nefret ederdim,hala da nefret ederim ama yapacak başka birşey yok !Çünkü tek bildiğimiz evimizle Kordon arası.

Ya da meşhur Lozan Meydan'ın da ki Lozan Pastanesine gidilir ve dondurma yenirdi..İşte buna bayılırdım..Orada bir abi vardı ve benim için"Hah!Finduk gelmiş !" der hem de en torpillisinden kocca bir küllah dondurma verirdi..

Yazın da yine biner Anadol arabamıza keşfe çıkar ,denize girer dönerdik.

Bizim için en keyiflisi , okul tatil olduğunda, babam da yıllık iznini aldı mıydı düşerdik yollara

Ankara'ya... Memlekete gitmek ayrı bir heyecandı ,Nasıl da eğlenerek giderdik, şarkılar , türküler.... "Ankara,Ankara güzel Ankara..Seni görmek ister her bahtı kara..." Ankara'ya yaklaşınca hepimizin ağzından bu şarkı dökülürdü.

Bu bir müddet böyle devam etti.

Bir gün babam bizi yanına çağırdı ve İzmir'e artık yerleştiğimizi Ankara'ya uzun bir süre dönmeyeceğimizi ablamla bana nedenleri ile izah etti. Çok üzülmüştük ama İzmir'e de alışmaya başlamıştık hani.Ama esas konu bu değildi.!

Babam annemle oturup bir başka karar daha vermişti ,bizi çağırmasının sebebi de kararın aile meclisimizde oybirliği ile alınması gerektiği nedeniyle bizim onayımızı almaktı..

Buraya yerleşmeye karar vermiştik ya hani ,bu sebeple İzmir'den bir ev alınması gerekiyordu..kiradan kurtulmak için...ama bunu yapmak için de ya Ankara'da ki evimizi yada aile bireyimiz olan Anadol'umuzu satmak...İşte bu karar için bizimde onayımız gerekiyordu..

Bir tek eğlencemiz olan Anadol'umuz satılamazdı...Aynen de öyle oldu.Ankara'da ki evimiz satıldı ve İzmir'den ev alındı..Oysa bugün kü aklımız olsa ....Ankara'da Çankaya gibi bir yerde..Şimdi düşünmek bile istemiyorum.

Geçtiğimiz günlerde ben de benzer bir konu için aile meclisimi acilen topladım..Kızım 15,oğlum 9..

Uzun süredir oradan buradan arttırdığım birikimimle tüm amacım kızımı bu yaz İngiltere'ye bir yaz okuluna göndermekti..Hem bir deneyim kazansın, hem mezuniyet mükafatı olsun, hem de biraz dili gelişsin diye ...Ancak hayatımda ki ani bir gelişme nedeniyle bir karar vermek durumundayım..Ya kızımı İngiltere'ye göndereceğim ya da tek eğlencemiz olan arabamız elimizden gideceği için uydur kaydır bir araba alacağım.

Oğlum; ablasının hiç üzülmesini istemez..Her ne kadar arada sırada kedi, köpek davranışları sergileseler de...Çekimser olduğunu açıkladı ..Metanetle..

Kızım; çok istediğini ve üzüleceğini bildiğim halde..Bu paranın sadece kendisi için harcamasını istemediğini, eğer giderse sadece kendisinin faydalanacağını ama aksi halde hepimizin faydalanacağı gerekçesi ile kararının arabadan yana olduğunu açıkladı..Hem annesi yazlığa gelirken otobüsler de mi sürünsündü..

İçimde bir yerler çok acıyor,, hem de çok acıyor...Anne söz verdi mi dünya yıkılsa o yapılır çünkü...Çocuklarımda bunu çok iyi bilir..onun için de içimde bir yerler çok acıyor..

Sevgi ve içim yanarak andığım babamın;yaşımız kaç olursa olsun bana ve ablama ne kadar güvendiği, bize nasıl değer verdiği ve hep bir birey muamelesi yaptığını hatırladım..

Ne yapacağımı ..nasıl bir karar alacağımı hiç bilmiyorum..

Ama farkettiğim birşey var ki ; O da , babamın değerlerini ,önem verdiği şeyleri anlamış ve uygulamaya başlamışım..

Keşke yanımda olsa bana akıl verse , güç verse...

Ama eminim yukarlardan bir yerlerden benimle ve torunlarıyla gurur duymuştur..

Yine de içim de bir yerler çok acıyor...